Psychoterapia - czy warto?

hoona

Jak w temacie: czy macie jakieś doświadczenia z psychoterapiami - i jakimi konkretnie? Czy wy, wasi znajomi, korzystali z takiej formy, i co ona wniosła w ich życie? Czy, i na ile poprawiła jego jakość?

kejtka · Gość

witaj hoona, skąd takie zainteresowania, psychologia, filozofia, ja skończyłam filozofię ale zawsze chciałam skończyć psychologię Wesoly

.
Pozdrawiam mam nadzieję ze forum się rozkręci.

Co do zlotu Oshołomów, nikogo z was nie znam więc czułabym się nieswojo, pozatym mąż.

hoona

Hej Kejtka, milo, że wpadłaś Wesoly

Na psychologię prawie sie dostałam, ale cóż, widać nie było mi pisane jako zawód, więc skończyłam inne studia, ale sentyment pozostał.

Poza tym psychologia jest taką dziedziną, która - dla mnie - bardzo wiele wyjaśnia człowiekowi o nim samym, o tym, co nim kieruje, o tym, co może z tym zrobić, kiedy to sobie uświadomi...

Sama uczestniczyłam w bardzo dobrej psychoterapii, więc na własnej skórze odczułam, jak ogromnie może to przebudować - o ile wejdziesz z zamiarem jak najgłebszego skorzystania - i faktycznie pracujesz nad sobą.

U nas (w Polsce) ciągle jeszcze psychoterapia sie dziwnie kojarzy, każdemu się wydaje, że na nią należy kierować wszystkich, tylko nie jego samego.. że przecież on sam sobie doskonale radzi.... Mruga

Ja - kiedy widzę jakość życia przed i po - wysłałabym na nią każdego, bez wyjątku. Ale to w końcu subiektywny zachwyt Wesoly

radi

Moje doświadczenie w tym względzie to pewien rodzaj autoterapii. Trudno mi pisać konkretnie o tym co się ze mna działo bo nigdy nie korzystałem z pomocy psychologa i nie byłem diagnozowany. Na pewno był to jakiś rodzaj nerwicy i nie było to jakieś urojenie bo zarówno cierpienia które przeżywałem jak i skutki zaburzeń emocjonalnych były dotkliwe dla mnie i bezpośredniego otoczenia. Nie potrafiłem jednak zdobyć się na pójście do psychologa, wydawało mi się, a i najbliższa osoba utwierdzała mnie w przekonaniu, że te problemy sam sobie wymyślam i że wystarczy chcieć żeby się ich pozbyć. Kiedy jednak sytuacja stawała się coraz cięższa zacząłem sam poszukiwać wiedzy na temat tego co ze mną jest. Trafiła mi w ręce książka Martina Sheparda "Autoterapia" przeznaczona do prowadzenia psychoterapii samego siebie. Jest w niej zarówno wiedza teoretyczna jak i konkretne ćwiczenia do wykonania. Nie powiem żebym rzetelnie przeszedł program który autor przeznaczył dla czytelników ale i tak to czego się dowiedziałem i czego doświadczyłem było dla mnie czymś bardzo pozytywnym i jednocześnie odkrywczym. To było jak odepchnięcie się od dna, do powierzchni było jeszcze daleko ale czułem że mogę nauczyć się pływać ;-). Zacząłem czytać innych autorów, klasyków.. nie powiem żebym przeczytał chociaż jedną książkę rzetelnie, do końca ale chyba się jednak trochę rozwijałem. Potem trafiłem na mistyków.. pierwszy był właśnie Osho.. i to był kolejny wstrząs.. tak to teraz pamiętam. Odkrywałem jak ogranicznoną miałem do tej pory świadomość tego kim jestem, co mną kieruje, dokąd zmierzam. Potem de Mello.. wracam do niego zawsze gdy mój umysł przesadnie rozbudza się pod wpływem nadmiaru sprzecznych bodźców które z przyzwyczajenia mu dostarczam. No i jeszcze medytacje... próbowałem różnych metod i stwierdziłem że najlepszą dla mnie jest Vipassana. Staram się ją praktykować systematycznie bo doświadczyłem już że jest dla mnie najlepszym narzędziem do pracy nad umysłem... nad "utrzymaniem go w ryzach" . No tak.. wiem że wykroczyłem na pewno poza zakres pytania które zadałaś Hoona ale ja ze swojej strony całą tą pracę którą wykonuje nad swoja świadomością traktuje jak swoistą psychoterapię i dlatego ośmieliłem się zająć tym uwagę czytelników tego forum :-).
A poza tym potraktujmy to też jako pewną formę przedstawienia się z mojej strony ;-)
Pozdrawiam

wow33 · Gość

w niektorych przypadkach bez psychologa ani rusz...ale sadze ze wielu ludzi poprzez wglad moze obyc sie bez psychologow, zdarzaja sie przeciez przypadki gdzie lekarz bardziej szkodzi niz leczy...

hoona

Radi - autoterapia o ktorej piszesz wydaje się być dla mnie czyms w rodzaju szostego zmyslu wielu wspolczesnych ludzi.

Zobacz, jak spore zainteresowanie jest dzis psychologia, rozwojem duchowym, medytacjami, ezoteryka. Ludzie budza sie i zaczynaja widziec, ze to, w czym zyja, co jest przecietne, ustalone i typowe nie bardzo im odpowiada.

Co wrazliwsi, albo ci, ktorzy mieli takie czy inne urazy psychiczne, w ktoryms momencie nie maja juz wyjscia - albo oszaleja, albo wezma sie za siebie, zrobia cos, co ich ukoi.

I tu uwaga: pierwszym moim odruchem bylo siegniecie po rozwoj duchowy wlasnie. Dawal ukojenie, ze jest cos wiecej, wyzej, lepiej itp.
Mozna bylo latwiej zniesc przerazajaca rzeczywistosc, kiedy "uciekalo sie" w inne stany. To taki naturalny mechanizm obronny czlowieka.

Ale doszlam w tym "rozwoju" do pewnego punktu i... wszystko sie wysypalo. Okazalo sie, ze istnialo mnostwo psychicznych ran z dziecinstwa, ktore zakopalam gleboko, bo dla dziecka to bylo zbyt przerazajace, zeby zachowac to w swiadomosci.

Te rany zzeraly mnie od srodka, poprzez podswiadomosc wplywaly na dorosle zycie i wybory, decyzje. No i trzymaly w miejscu, jak kule, uczepione do nog. I jak ja mialam pofrunac dalej?

Dopiero psychologia, grzebanie w podswiadomosci, uswiadomienie sobie blokad i konkretna, ciezka praca nad soba - stwarzanie na nowo swojej osobowosci - dopiero to wszystko dalo mi prawdziwa przepustke do rozwoju duchowego.

Po prostu - jesli w psychice jest cos do uswiadomienia, nie pojdziesz z duchowoscia, bo ona jest oczko wyzej Wesoly

Wow33, zgadzam sie, ze wielu ludzi nie potrzebuje psychoterapii, albo moze dochodzic do pelnego uswiadomienia siebie innymi drogami.
Wszystko zalezy od stopnia urazow, to jest jasne.

Jednak istotne jest aby nie wpasc w zludzenie, ze jak juz sie zajmujesz duchowoscia, to "rzeczy ludzkie" cie nie dotycza.

Duchowosc tez bywa ucieczka - i to czesciej, niz sie nam wydaje.
Jest to bardzo subtelnie uwiklane - i ciezko to dojrzec osobie, ktorej rzecz dotyczy.

Moja psycholozka w kolko mi powtarzala: Pani nie ma byc aniolem! A ja: Ale ja chce... Kwasny

- A ona: ale to nie jest naturalne, jest Pani tutaj Czlowiekiem i nie moze Pani udawac, ze ludzkie "rzeczy", emocje, uczucia, Pani nie dotycza...

Ona miala racje - Ja bylam aniolem dla innych, dawalam cala siebie, nawet jak mnie w zamian deptali... Ktos powie: milosc bezwarunkowa, ja tez tak myslalam, ale to nie w ten sposob.

Wiesz czego sie musialam nauczyc podczas psychoterapii?

Ze mam prawo: do szacunku dla siebie, do mowienia "nie", do zlosci, do smutku, do gorszego dnia, do innego zdania... Mam prawo byc LUDZKA.

A sama sobie tego prawa nie dawalam. Tak.

Dzis, kiedy juz zaakceptowalam, ze jestem czlowiekiem Mruga

moge sobie spokojnie podazac dalej sciezka duchowosci, ale juz nie traktujac tego jako ucieczke od czegokolwiek, tylko jako "nastepny punkt programu".

Arek

Hej Hoona,

Ja też kiedyś chciałem studiować psychologię. Tak się jakoś złożyło, że dostałem się jednak na socjologię. Tam usłyszałem dowcip, który zawierał w sobie jednak dużą dozę prawdy:
"Na psychologię udają się osoby mające problemy same ze sobą.
Natomiast na socjologię te które mają problemy w kontaktach z innymi."

Nie wiem czy okazało się, że mam więcej problemów ze sobą, czy też studia rozczarowały mnie, ale po 2 latach zrezygnowałem. Wtedy na poważnie rozpoczęła się moja przygoda z Osho, ale również z psychoterapią.
Dość wcześnie trafiłem to Multiversity w Egmond w Hollandii (http://humaniversity.nl/). Miejsca, które samo określa się jako komuna terapeutyczna. Tam zarówno uczestniczyłem w grupach, jak i mieszkałem. Później pracowałem też w filii Multiversity w Kufstein.

Nie wiem czy moje doświadczenie jest porównywalne z tradycyjną psychoterapią, bo choć techniki wykorzystywane na prowadzonych tam grupach są zapewne podobne do tych stosowanych w tradycyjnej psychoterapii, to jednak istnieje wiele różnic. Multiversity nie zajmuje się leczeniem. Główny nacisk położony jest na rozwój osobisty. Poza tym samo bycie w takiej komunie jest równie ważny jak grupy, czy zajęcia.

Ale wracając do pytania "Czy warto?"
Moim zdaniem zdecydowanie tak. Masz rację często "poszukiwania duchowe" są próbą stłumienia pewnych problemów.

Na pewno dzięki psychoterapii:
- wiele się o sobie dowiedziałem,
- przekroczyłem pewne bariery i zrozumiałem, że tak naprawdę nie ma barier,
- lepiej radzę sobie w świecie,
- poznałem wspaniałych ludzi, przeżyłem wspaniałe chwile.

Jednak mimo tego wszystkiego w psychoterapii, czy psychologii generalnie nie odnalazłem odpowiedzi na najistotniejsze pytania.

Myślę, że psychoterapia jest istotnym etapem, ale jedynie etapem i nie należy go nadmiernie przedłużać.

Jak to mówią w Egmond
Dużo Miłości i powodzenia w rozwoju strony i forum

radi

hoona

hoona